Xa queda menos!

Ola, ola, rapaces!
Que tal ese verán? Seguro que moi ben, e moi moreniños. Como di o título da entrada, ide aproveitando o que queda, que en nada xa estamos de novo no cole. Non estaría de mais que empezasedes a repasar un pouquiño de matemáticas, que seguro que a estas alturas xa se vos olvidou case todo. Xa sabedes: as táboas, sumas, restas, multiplicacións, divisións, problemas... vamos, todo iso que tanto vos gusta. Jeje.
Estou segura de que seguíchedes as Olimpiadas, non si? Cal foi o deporte que máis vos gustou? A min a ximnasia e a natación sincronizada. Menudos fenómenos (e fenómenas)!
Aquí vos deixo unhas cantas fotos sobre os deportistas máis destacados, incluidos os españois, por suposto.

E agora, imos falar un pouquiño deste home, que é todo un exemplo de superación. Fixadevos ben na foto:

O seu nome é Oscar Pistorius. É un atleta sudafricano, ao que lle amputaron as pernas con 11 meses de idade porque nacera sen peroné. A ver, pensade que é iso do peroné, que xa o demos. Pois o lóxico é que participase nos Xogos Paralímpicos, e así o fixo ata agora, conseguindo a mellor marca de velocidade nos 400m. Pero pedíu ir aos Xogos Olímpicos, e finalmente cumplíu o seu soño. Non estivo entre os primeiriños, pero dende logo é admirable. Ben rapaciños, aquí me despido. Ata máis ver!

Habemus Códice!

Aínda que xa chegaron as vacacións, a cabeciña non para! E hai moitas máis oportunidades de aprender, non o dubidedes.
Seguindo un pouquiño a actualidade, seguro que xa escoitáchedes a noticia do famoso Códice Calixtino. Dichoso libro! E iso que será? E todo este lío por un libro vello?
Pois aínda que non o creades, é unha das obras máis importantes e valiosas do mundo. Para empezar, porque é un dos máis antigos que existen: escribiuse no século XII (é dicir, entre os anos.....? a pensar, que isto xa o demos) e a man, por suposto, que daquela non había ordenadores.
O idioma era o latín, que como xa falamos, era o idioma do pobo romano, que trouxeron a España cando nos conquistaron, e que a Igrexa utilizaba ata fai pouco na misa. Preguntade as vosas avoas, seguro que se lembran das misas en latín.
E de que trata? Pois era unha especie de guía para os peregrinos que facían o Camiño, e tamén falaba das costumes dos pobos e xentes que podían atopar no seu camiño naquela época.
Agora tócavos a vós. Quen pode explicar ben clariño e de maneira sinxela o que pasou con el neste último ano? E onde estaba gardada esta obra antes do roubo? En que provincia? Pista: seguro que se ledes os periódicos estes días, atoparedes a resposta moi facilmente. De chorizos vai a cousa. jajaja. Ala, a poñerse morenos. E estade atentos, que algunha que outra entrada máis poñerei este verán.



Isto sí que é boa letra!

Chegou o verán?

Vaia, vaia! Xa queda pouquiño para o verán (lembrade que comeza o 21 deste mes) e parece que como non cambien as cousas, poucos días de praia imos ter. Pero como dicimos en Galicia, malo será!

Na praia, como en todos os sitios os que vaiamos, debemos comportarnos adecuadamente, e iso significa...

1. Gardar todos os desperdicios nunha bolsiña para despois tirar no lixo. Que ben se pasa de merendola na praia! Pero se todos deixasemos o lixo tirado, outro galo cantaría, non sí? E iso  inclue as cabichas (colillas) dos fumadores.
2. Tentar non gritar demasiado, porque a xente vai a relaxarse, e aínda que o esteamos a pasar moi ben, non ten por que enterarse todo Vilanova, non? E se queremos escoitar música, utilizaremos cascos. Seguro que o noso veciño de toalla o agradecerá.
3. Na auga, aínda que saibamos nadar, non nos alonxaremos moito da beira, e moito menos se non hai un adulto vixiando. Ata os mellores nadadores poden cometer erros!
4. En fin, todas aquelas cousas que son de sentidiño común, e que ás veces, se nos olvida aplicar. 

Seguro que se vos ocorre algunha outra. Non dubidedes en publicalos nos comentarios!

Conselliños para os exames

Bueno, rapaces!
Esta é unha mensaxe de ánimo, para que mañá non esteades nerviosos polas dichosas probas de diágnóstico.
Lembrade estes sinxelos consellos, e todo irá sobre rodas. Xa veredes como o ides facer ben:

• Durmide ben pola noite, que con preocuparvos non solucionades nada. O único que ides conseguir é estar aparvados o día do exame. E iso non é bo, non si?
• Antes de contestar nada, LEDE BEN O QUE VOS PREGUNTAN (deberían pagarnos aos papás e a min por cada vez que dicimos isto, seguro que xa eramos millonarios). 
• Se tendes dúbidas sobre o plantexamento dalgún exercicio, preguntade. 
• Administrade ben o tempo. Non papedes moscas diante dun exercicio porque non sae se tendes aínda que respostar outros exercicios. O que non saibades, deixádeo para o final.
• Unha vez que rematedes, repasade as vosas respostas. Se hai algunha redacción, lédea amodiño para saber se puntuáchedes ben, se hai faltas, se o que escribíchedes ten sentido...
• E por último, se sabedes rezar, rezade. Disque axuda. Ja, ja, ja!

Bueno, bromas fora. Estes conselliños tamén vos irán moi ben para calquer exame ou proba que realicedes no colexio, instituto, universidade, ciclo...
Pero claro, os milagres non existen. Así que o primeiriño de todo será estudiar. Pero isto non fai falta que o diga, ou si?

Roupa tradicional galega

Imos ver unhas fotiños da roupa típica dos labregos fai 100 ou 150 anos atrás. Lembrades que Lidia trouxo a roupa de festa galega? Pois esta é a roupa de festa do home e da muller:

Pero esta vestimenta pode variar dunha zona a outra:

E por suposto, non podemos olvidar estoutros: 

Seguro que recoñecedes algún dos disfraces desta foto, non? Algúns deles teñen centos de anos de tradición.
E que hai do calzado? Para aqueles afortunados que podían pagalo, estaban as chancas de pel, e para traballar no campo, as zocas.

E por último, vexamos unha recopilación de fotos antigas que atopei pola rede e que nos poden axudar a ilustrar un pouquiño como se vivía naquela época.



Se queredes coñecer algo máis sobre este tema, recoméndovos que visitedes o Museo do Pobo Galego, en Santiago de Compostela, e alí poderedes ver unha mostra mais detallada do que se mostra aquí.

A horta

Xa se sabe que "en abril, augas mil". Imos ver como se presenta maio, porque ata que deixe de chover non podemos empezar a plantar na nosa horta. Pero para ir quentando un pouquiño, imos comezar a facer unhas actividades sinxelas na clase para ter claro algunhas cousas importantes. Os nenos de Infantil tamén se apuntan a isto de ser granxeiros, así que eles tamén van buscar información interesante, e despois poñerémolo en común.
Estamos desexando empezar!

Preguntas que me debo facer antes de ter unha mascota

Aínda que desexemos moito ter unha mascota, primeiro temos que preguntarnos certas cousas:

1. Que coidados necesita? Canto máis sinxelos sexan os coidados, mellor. Un animal que necesite uns coidados moi complexos, dará mais traballo. 
2. Teño tempo suficiente para coidalo? Se a resposta é negativa, non debería ter ese animal, por moito que o desexe. Por exemplo, se marcho da casa ás 9.00h da mañá e non chego ata as 20.00h da tarde, non debería ter un can, porque non tería tempo para pasealo e pasaría moito tempo solo. Seguro que se aburriría e faría calquer falcatruada na casa, ademáis das súas necesidades. Pero sempre hai alternativas; un gato non necesita que o saquemos á rúa. Son animais caseiros, e fan as necesidades nunha caixa de area.
3. Qué gastos vou ter? Teño que ter en conta se podo pagar os gastos de comida, vacunas... Hai animais máis caros de manter que outros, xa sexa pola cantidade de comida (un gato come menos que un cabalo) ou polo cara que sexa (unha serpe necesita ratos vivos para comer, por exemplo, e iso non é moi barato.)
4. Cantos anos vai vivir? Unha cobaia dura máis ou menos 4 anos, mentres que un papagaio casi 80. Teño que ter isto en conta, porque me podo aburrir del rápidamente.

Seguro que hai máis preguntas importantes que debemos plantexarnos, pero aos de 4º se nos ocurriron estas. Se se vos ocorre algunha outra, deixade o voso comentario.

Razas perigosas

Fila brasileño

Pitbull

Mastín napolitano

Hoxe vamos a falar sobre as catalogadas como razas perigosas. Esta é a listaxe dos principais, pero despois pode variar segundo a comunidade autónoma na que vivamos:

American Staffordshire Terrier

Staffordshire Bull Terrier

Perro de Presa Mallorquin

Bull terrier

Dogo argentino

Fila Brasileño
Presa Canario
Bullmastiff
American Pitbull Terrier
Rottweiller                               
Bull Terrier
Dogo de Burdeos
Tosa Inu
Dogo Argentino
Doberman
Mastín Napolitano
Cruces de las anteriores entre ellos o con otras razas obteniendo una tipología similar:

• Mas de 20 kg de peso
• Perímetro torácico entre 60 y 80 cm
• Cabeza voluminosa y cuello corto
• Fuerte musculatura
• Mandíbula grande y boca profunda
• Resistencia y carácter marcado

2.- Animales agresivos que hayan mordido a personas o animales y cuya agresión ha sido notificada o pueda ser demostrada.
3.- Perros adiestrados para el ataque.
Todos los perros incluidos en los grupos 2 y 3 que no pertenezcan a las razas del grupo 1, perderán la condición de agresivos durante un periodo de adiestramiento, acreditado posteriormente por un veterinario de sociabilidad.

Como vedes, non solo os cans de presa son catalogados como raza potencialmente perigosa, senon todos aqueles que atacaran a outras persoas ou animais. É dicir, un caniche, yorkshire... poderían figurar como perigosos. Hai que puntualizar que a raza non fai que un can sexa agresivo. Coñezo Pitbulls moi mansiños, e caniches que son o terror da aldea. Chámanse de presa porque teóricamente teñen un instinto cazador maior que outras razas, e a súa mandíbula é moito máis potente, e a mordedura, moito mais dañina. Por iso é responsabilidade dos donos educalos adecuadamente.

Hoxe en día a lei esixe que ademáis de chipeados e vacunados, estes cans teñan un seguro propio, paseen con bozal e nalgunhas comunidades, que asistan a un curso de entrenamento canino. Pero sobre todo, e como dí sempre a miña avoa, hai que ter sentidiño. 

Ide recopilando fotos dos vosos cans, que o próximo día as colgamos no blog. 

Día da Terra

O día 22 de abril celébrase en todo o mundo o Día da Terra. 
A Terra e o seu ecosistema son o noso fogar, e é necesario alcanzar un xusto equilibrio entre as necesidades económicas, sociales, ambientales das xeneracións presentes e futuras, a armonía coa natureza e a Terra.



Así que... que se che ocorre a tí que podemos facer? Podedes deixar as vosas suxerencias sobre actividades que poidamos levar a cabo nós para conservar o noso planeta. 

O voso tema favorito: os cans

Xa sabemos o traballo e responsabilidade que supón coidar dun animal pequeno, como Pelusa, pero imos falar hoxe da responsabilidade que supón coidar dun animal un pouquiño mais grande, como un can. 

   

Seguro que xa sabemos o básico, que é darlle de comer todos os días e que teñan sempre auga fresca ao seu alcance. Pero ademáis, hai que vacunalos, desparasitalos, castralos e educalos. Puff! Cantas cousas. Non te estarás pasando, profe? 

Veredes; os animais que estén en contacto con humanos, se non están desparasitados e vacunados ademáis de que poden morrer, pódennos transmitir enfermidades aos humanos. É por isto debemos ter a cartilla de vacunación ao día, e utilizar pipetas, collares... para evitar pulgas e garrapatas sobre todo na época de primavera-verán, que é cando máis abundan estes parásitos.

En canto á castración, este é un tema moi controvertido (isto quere dicir que hai moitas opinións ao respecto) porque hai quen di que é un crimen facerlle iso aos animais. O certo é que se non podemos ter controladas as nosas mascotas en todo momento, deberiamos castralas, xa que desta forma evitaremos camadas indesexadas, abandonos e incluso eutanasias (buscáde no diccionario esta palabra). Ademáis, nos machos evitaremos un comportamento agresivo nas épocas de celo e certos tumores asociados aos órganos reproductores.

E o máis importante de todo: HAI QUE EDUCALOS. Non solo para que fagan as necesidades onde deben ou que non nos mordan as zapatillas (se algún de vós o conseguiu, que me diga como! jaja) senon a respetar aos membros da familia, que sexan pacíficos con outros animais e persoas, que paseen sen dar tiróns...

Porque da igual o grande que sexa o noso xardín. Hai que pasealos todos os días, ou un mínimo de 4 días á semana. Seguro que estariades tolos se vos pasásedes toda a vida no xardín da vosa casa sen poder saír, ou prendidos por unha corda. A que sí? Pois eles tamén. O paseo é unha manera de evitar que toleen e comecen a ter comportamentos agresivos coa a xente, incluso coa familia. Por suposto, se se trata dunha raza grande, non debedes pasealos vos solos. É recomendable que un adulto leve a correa, para evitar sustos se, por exemplo, ven un gato e dan un tirón, ou outro can se enfrenta co voso.

Podedes deixar comentarios sobre as vosas mascotas se queredes, e o próximo día, se traedes fotos (en pendrive) colgámolas no blog.

Federico García Lorca

Este é Federico García Lorca, un dos poetas máis importantes da literatura española. Pertencía á chamada "Generación del 27", un grupo de xente coas mesmas inquedanzas culturais, todos eles escritores. Morreu asasinado durante a Guerra Civil Española debido ás súas ideas políticas e ser homosexual.

Aquí vos deixo un poema dunha das súas obras máis coñecidas, Romancero Gitano.
Romance de la luna, luna
La luna vino a la fragua
con su polisón de nardos.
El niño la mira, mira.
El niño la está mirando.
En el aire conmovido
mueve la luna sus brazos
y enseña, lúbrica y pura,
sus senos de duro estaño.
Huye luna, luna, luna.
Si vinieran los gitanos,
harían con tu corazón
collares y anillos blancos.
Niño, déjame que baile.
Cuando vengan los gitanos,
te encontrarán sobre el yunque
con los ojillos cerrados.
Huye luna, luna, luna,
que ya siento sus caballos.
Niño, déjame, no pises
mi blancor almidonado.
El jinete se acercaba
tocando el tambor del llano.
Dentro de la fragua el niño,
tiene los ojos cerrados.
Por el olivar venían,
bronce y sueño, los gitanos.
Las cabezas levantadas
y los ojos entornados.
Cómo canta la zumaya,
¡ay, cómo canta en el árbol!
Por el cielo va la luna
con un niño de la mano.
Dentro de la fragua lloran,
dando gritos, los gitanos.
El aire la vela, vela.
El aire la está velando


Bonito, verdade?

As fragas do Eume

Seguro que estes días escoitáchedes a terrible noticia da que se fixeron eco todos os medios de comunicación: as fragas do Eume arderon durante días, e as tarefas de extinción víronse complicadas polo vento, que non amainaba. 
Pero que sabemos sobre este lugar?

Atópanse na provincia de A Coruña, nos arredores do río Eume, e é considerado un dos mellores parques atlánticos de todo o continente europeo. Nel podemos atopar moitas especies animais e vexetais en perigo de extinción, e incluso algúns felgos que xa poboaban a terra hai milleiros de anos (sí, sí, na época dos dinosaurios).


De novo choramos os galegos a perda dos nosos montes, que algúns desalmados están a queimar sen pararse a pensar no irreparable mal que están a facer. Pero non desacouguedes, que non todo está perdido. Hai moita xente loitando para que isto non volva a suceder, e que está a traballar duro nas labores de repoboación das nosas paisaxes. Dende aquí queremos agradecerlles o seu esforzo e dedicación, que moitas veces por desgracia, pagan coa vida.

O largo da falda II

Seguimos coa historia da roupa feminina. Mirade que roupa interior tan incómoda se levaba daquela:

Pero chegou Coco Chanel. Seguro que vos sona, porque creou unha marca co seu nome moi coñecida hoxe en día. Esta muller foi un referente na moda feminina, porque diseñou por fin unha roupa feminina pero á vez cómoda, que lle permitise a muller vestirse para cada situación, e por primeira vez, con pantalóns.

Tamén influiu a chegada da guerra (a II Guerra Mundial) e os diseños tiveron que adaptarse á epoca terrible que se viviu. Os tecidos eran máis pobres, utilizábase menos tela e a roupa, utilizando diferentes complementos, servía tanto para o día como para as festas. Tamén se popularizou o look militar.

Pouco a pouco se vai acortando a falda, ata chegar á famosa minifalda. Que escándalo supuxo na época que as mulleres ensinaran tanta perna! E iso que aínda non eran tan curtas como hoxe en día. Seguro que se lles preguntades ás vosas avoas e nais sobre as minis, vos poderán contar algunha anécdota sobre elas.

Dende entón, houbo moitas outras modas, pero ningunha tan polémica como a minifalda e a incorporación do pantalón ao vestiario feminino.
E para rematar esta viaxe, aquí vos deixo unhas fotiños sobre a evolución do traxe de baño.

Esta é Úrsula Andress, unha actriz que nunha película de James Bond luciu este bikini. Foi todo un escándalo na época! Demasiado curto, demasiado provocativo... Como cambian as cousas, non si?